لوگو-انجمن مفاخر معماری ایران-بلاگ

به نام خدا

دویست و هفتاد و هشتمین گفتمان هنر و معماری

بافت های کهن در دل خود عناصر غنی و نهفته ای دارند که با نگرشی نو می توان به احیا و شناخت آن ها پرداخت تا مؤلفه های بازنشاندن در معماری معاصر را به عرصه ظهور رساند. با توجه به ضرورت شناخت عوامل معماری بر اساس نیازهای انسان معاصر و گذشته و تلفیق آنها با یکدیگر می توان گفت که دست یافتن به عوامل مهمی از جمله زمینه گرائی در معماری به همانند دوره های پیشین و پرداختن به اصول و مؤلفه های طراحی گذشته و ارائه فضاهائی در تطبیق با کالبد زندگی معاصر، نیاز به توجه به زمینه و بستر طرح دارد. در معماری زمینه گرا، معماری نه تنها برای مکان شدن عمل می کند (و نه برای فضا شدن)، بلکه به باز تولید نیروی محیطی و مکمل های متافیزیکی آن می پردازد. معماری زمینه گرا، معماری است که به خلق آثار مطلوب تر ومتعالی تر در موازنه محیط منجر می شود. معماری که در عین حال که به گونه ای ضمنی به تمایز مکان، نظر دارد، به صراحت تداوم ارزش های کالبدی و غیر کالبدی مکان یا زمینه موجود را نیز خواستار است و در عین حال خلق ارزش های جدید را هم نفی نمی کند. رویکرد اصلی زمینه گرائی، درک ارزش های زمینه و تداوم آینده است.

در واقع زمینه گرائی مبتنی بر این اصل است که یک پدیده به صورت مجزا و مجرد از پیرامون خود قابل تصور نیست و پدیده ها تنها در انحصار نیروها، جوهره و ویژگی های درونی خود نمی باشند، بلکه به محیط و مجموعه پیرامون خود وابسته اند. هر پدیده در محیط پیرامون خود تاثیر می گذارد و از آن نیز تاثیر می گیرد و در تعامل با یکدیگر هستند. در واقع کل هستی به هم پیوسته است و هر جزئی موثر در کل است و هر تغییر در جزء در کل هستی تاثیری حتمی از خود به جا خواهد گذاشت. معنای هر شیء ریشه در روابط آن با اشیاء دیگر دارد. “ساختار” در عوض، به ویژگی های شکلی و فرمی مجموعه ای از روابط اشاره دارد. به طور کلی زمینه گرائی، سازگاری با زمینه کالبدی، تاریخی و اجتماعی – فرهنگی است که بر طبق آن طراح زمینه گرا باید قادر باشد ویژگی های مکانی را دریابد و آن را بخشی از فرایند طراحی خود قرار دهد.

در تبیین طراحی زمینه گرا، با نگاهی با اطراف مشخص می شود که عمده ترین شکل بصری شهرهای ما، انسجام و تداوم است. انسجام و تداوم زمانی از مکان های طراحی فاصله می گیرد که ویژگی های صفات هویتی مکان، از عمق زمانی بسیار ناچیزی برخوردار می گردد. ما باید از سبک زمان خود فراتر رفته و به سبک های مناسب برای زمینه های مختلف دست یابیم. توجه به روحیه زمان از توجه به روحیه مکان اعتبار و اهمیت کمتری ندارد. نگاه زمینه گرا، نوعی انتخاب روشنفکرانه التقاطی نیست که سبکی را بدون توجه به محیط پیرامون آن برگزیند، بلکه نگاهی وابسته تر به ویژگی های بصری است تا در انتخاب به طراح کمک کند. تاریخ نشان داده است که سبک های مختلف معماری می توانند در کنار یکدیگر شکل گرفته و در عین حال، هویت خاص زیبائی شناسی خود را نیز حفظ کنند. این امر تنها مستلزم ارزیابی آگاهانه و دقیق علائم بصری زمینه و وجود طراحانی است که از مهارت خلق ساختمان های سازگار و پاسخگو بهره می جویند.

در دویست و هفتاد و هشتمین گفتمان هنر و معماری که به موضوع معماری زمینه گرا اختصاص دارد، سرکار خانم دکتر مهناز محمودی و آقایان دکتر مهدی خاک زند و مهندس محمد مطلبی سخن خواهند گفت که با نمایش فیلم همراه است. دبیر پنل گفتگو آقای دکتر محمدمهدی محمودی می باشند.

زمان: چهارشنبه ۲۳ خرداد ماه ۱۳۹۷ از ساعت ۱۵:۳۰ الی ۱۷:۳۰

مکان: موزه هنرهای دینی امام علی (ع) خیابان ولیعصر (عج) – بالاتر از ظفر – بلوار اسفندیار – شماره ۳۵